Szeliniak sosnowiec, Hylobius abietis L. jest jednym z najgroźniejszych szkodników upraw sosny. Chrząszcze szeliniaków wyrządzają znaczne szkody w uprawach do 5 roku życia oraz szkółkach drzew iglastych. Żer owada polega na ogryzaniu kory strzałek i gałązek, czego następstwem mogą być liczne wypady, zniekształcenia drzewek i straty w przyroście. Najważniejszym materiałem lęgowym dla szeliniaka są świeże pniaki drzew iglastych, głównie sosny i świerka oraz ich korzenie. Szeliniak żeruje najintensywniej o zmierzchu i w nocy, unika wysokich temperatur, w upalne dni zagrzebuje się w ściółce i glebie lub ukrywa się w miejscach ocienionych.

Oprócz poważnych strat gospodarczych spowodowanych uszkadzaniem sadzonek, chrząszcze z rodzaju Hylobius spp. przenoszą na swoim ciele zarodniki grzyba Korzeniowca wieloletniego Heterobasidion  annosum, tym samym współuczestniczą w rozprzestrzenianiu się jednej z najpoważniejszych chorób drzewostanów leśnych w Polsce – huby korzeni.

Wpływ na zwiększenie pojawu szeliniaka ma stosowanie rębni zupełnych zwłaszcza tych  prowadzonych latem. Liczne badania naukowe dowodzą, że letnia ścinka przyczynia się do wzmożenia rozrodu szeliniaka, gdyż zasiedlenie przez larwy pniaków po drzewach ścinanych w okresie letnim było kilkakrotnie większe, niż pniaków po cięciach zimowych. Pozostające po zrębach zimowych pnie tracą swą atrakcyjność dla szeliniaków poprzez mniejszą ilość substancji odżywczych i zapachowych. Preferowanie w Nadleśnictwie Dębica rębni złożonych z odnowieniem naturalnym sosny zwyczajnej zainicjowanym cięciami częściowymi w sposób istotny wpływa na ograniczenie liczebności szeliniaków.

Głównym naturalnym „ogranicznikiem" liczebności szeliniaka są ptaki zwłaszcza dzięcioły oraz szpaki, sójki i drozdy. Ponadto zjadają je również myszy i ryjówki, ropuchy, jaszczurki, jeże i dziki.